Wyrażony w tytule niniejszego tomu rezerwat przestrzeni publicznej z pozoru stanowi dość kontrowersyjną kategorię opisu i wyjaśniania sytuacji społecznej osób niepełnosprawnych. Samo pojęcie rezerwatu nawiązuje do tradycji kolonialnej lokującej osoby niepełnosprawne w ograniczonej przestrzeni zarezerwowanej dla Innych lub/i Obcych. Wszak rezerwat w potocznym ujęciu kojarzy się z czymś, co zamknięte i zarezerwowane dla wybranych. Jednak nie o taki rezerwat tu chodzi. Chociaż trudno oprzeć się wrażeniu, że ciągle jeszcze dla wielu z nas inność wyrażająca się ograniczoną sprawnością czy nieco odmiennym wyglądem jest wystarczającym powodem konstruowania ram funkcjonalnych i rezerwowania ról daleko innych niż te, które zwykle określamy jako wartościowe. […]

Każdy z rezerwatów generuje nieco inne problemy osób niepełnosprawnych lub jest ich następstwem. Natomiast łączy je możliwa siła oddziaływania, która sprawia, że niektóre z nich są palące. Właśnie te problemy są punktem wyjścia poszczególnych rozdziałów tej książki. […]

Publikację zamykają pozytywne przykłady przełamywania uprzedzeń – wychodzenia osób  z głębszą niepełnosprawnością poza ramy przestrzeni społecznej wyznaczonej sprawnościami i ukonstytuowanymi na podstawie stereotypów możliwościami życia człowiekaniepełnosprawnego.

Redaktorzy serii przyjęli słuszne założenie, że w odniesieniu do osób niepełnosprawnych palące problemy są zlokalizowane w obszarach ich społecznego funkcjonowania, a konkretnie – w barierach blokujących podejmowanie i pełnienie przez te osoby podstawowych ról życiowych. Ograniczenia te zostały określone mianem rezerwatu przestrzeni publicznej, co bardzo dobrze odzwierciedla złożoność i współwarunkowanie barier integracji osób z niepełnosprawnością. [...]

Książka posiada charakter innowacyjny, wynikający z przyjętych założeń analizy krytycznej oraz perspektywy metodologicznej. Poszczególne rozdziały obejmują większość najtrudniejszych problemów osób niepełnosprawnych w społeczeństwie polskim, demaskują ich konteksty kulturowe i prawne oraz wskazują kierunki konstruowania strategii ukierunkowanych na integrację poprzez przygotowanie do jej wymogów zarówno samych niepełnosprawnych, jak i osób bez takich obciążeń.

 Prof. dr hab. Maria Chodkowska    

 Zenon Gajdzicawe wprowadzeniu wyjaśnia, że pojęcie rezerwatu odnosi się do Goffmanowskiego rozumienia monitorowanej i wyznaczanej granicami przestrzeni. W tym kontekście byłaby to przestrzeń określonych ról społecznych, nadawania statusu odbiorcy usług i świadczeń wsparcia. W takim rozumieniu przestrzeni publicznej jako elementu determinującego czy wręcz dyscyplinującego uważam temat jako niezwykle trafny i skłaniający do refleksji. [...]

   Zastosowane pojęcie „rezerwat” w tym znaczeniu świadczy też o tym, że autorzy chcą wyjść poza tradycyjne publikacje na temat niepełnosprawności. Ich zamiarem jest ukazanie przestrzeni publicznej jako pewnego rodzaju determinantów (niekoniecznie pozytywnych) decydujących o warunkach funkcjonowania osób z niepełnosprawnością. Przy powszechnym przekonaniu, iż osoby niepełnosprawne są coraz bardziej widoczne w przestrzeni publicznej, a ta z kolei stwarza im coraz bardziej optymalne warunki do społecznego funkcjonowania, zwrócenie uwagi, iż może być inaczej,jest cenną wartością tej publikacji. Mam tu na myśli przede wszystkim próbę ukazania determinującego obrazu nieporadnego, skazanego na pomoc niepełnosprawnego i „sielankowej” wizji sprzyjającego, tolerancyjnego, otwartego na inność społeczeństwa. Rezerwat ma tu zatem znacznie symboliczne i dobrze ilustruje wepchniecie osoby niepełnosprawnej w ramy wyobrażeń ludzi pełnosprawnych o tym, czym niepełnosprawność jesti jak osoba niepełnosprawna powinna funkcjonować. Prof. dr hab. Amadeusz Krause