Uwaga
Powrót z innego świata Drukuj
Źródło/Autor: Gabriela Krochmal   
poniedziałek, 19 grudzień 2011 05:49
Multithumb found errors on this page:

There was a problem loading image http://rzeszowska24.pl/images/stories/foto/indie1.jpg
There was a problem loading image http://rzeszowska24.pl/images/stories/foto/indie2.jpg
There was a problem loading image http://rzeszowska24.pl/images/stories/foto/indie3.jpg
There was a problem loading image http://rzeszowska24.pl/images/stories/indie4.jpg

indie1Dorota i Piotrek- na pozór małżeństwo, jakich wiele. Mają jednak coś, co odróżnia ich od reszty- pasje, którymi chcą się z Państwem podzielić.

Gabriela Krochmal- Fotografia to bardziej praca czy pasja?

Piotr Gibowicz – Wszystko zaczęło się od pasji, a właściwie od pierwszej lustrzanki kupionej w Stanach za wszystkie pieniądze, jakie tam zarobiliśmy. Natomiast podróże były dużo wcześniej niż fotografia.

Skąd właściwie pomysł na „takie” podróże? Dlaczego nie last minute, czy all inclusive? Zamiast tego: plecak, namiot, ewentualnie śpiwór…

Dorota Gibowicz – Nie może być all inclusive, bo to nie jest żadna podróż- to wycieczka, na której masz wszystko podane na tacy. W prawdziwej podróży, według mnie, co 10 minut wszystko musi się zmieniać, musi zaskakiwać. Tak naprawdę podróże last minute mają kusząco tanią ofertę, ale gdy się je porówna do wycieczek na własną rękę, to wychodzą bardzo drogo.

 

 

 

Jeździcie sami- we dwoje, czy raczej zorganizowaną grupą przyjaciół?


DG – Wyjeżdżamy sami, ale gdy spędzasz noc w hostelu, to spotykasz ludzi na piwku i zwyczajnie porównujesz szlaki, a gdy się okazuje, że cel masz ten sam to wyruszasz razem.


PG – Chyba, że jest to Tybet- tam nie można poruszać się na własną rękę, bez zezwoleń. Trzeba organizować się w grupy, wynająć samochód z tybetańskim przewodnikiem. Inaczej się nie da- wszędzie jest wojsko, kontrole… W hotelach są specjalne tablice ogłoszeń z informacjami o tym, gdzie się wybierasz, na jak długo i ile osób szukasz. To ułatwia komunikację i zdobycie pozwoleń. Wspólnie z dwoma Amerykanami i Australijczykiem wynajęliśmy samochód na tydzień, ale tak się złożyło, że zamiast tygodnia zrobiło się trzy miesiące, które wspólnie spędziliśmy.

Czy podróż pociągiem przez Rosję a później kolejnymi pociągami do Indii nie jest niebezpieczna?

DG – Polska jest o wiele bardziej niebezpieczna niż jakakolwiek podróż. Wszystkie przykrości, jakie nas spotkały miały miejsce w Rzeszowie.

Ile czasu potrzebujecie na przygotowanie się do takiej podróży?

PG – Podróż, która obejmowała Ukrainę, Rosję, Chiny, Tybet, Nepal i Indie trwała 5 miesięcy. Zorganizowaliśmy ją w trzy tygodnie.
DG – Wszystko, czego potrzebujesz to wizy. Całą resztę zapakujesz do plecaka w ciągu jednego dnia, bo i tak z takimi rzeczami jak ubrania rozstajesz się bez żalu.

PG – Gdy wybierasz się na dwu-trzytygodniową wycieczkę, to planujesz każdą jej minutę, aby maksymalnie wykorzystać czas na zwiedzanie zabytków. Natomiast tutaj nie jesteś ograniczony niczym- masz czas i ogólny plan, gdzie chcesz dojechać. My wsiedliśmy w pociąg do Lwowa i wiedzieliśmy tylko, że pojedziemy koleją transsyberyjską. Reszta była spontaniczna: może Japonia, może Chiny a może do Australii… Nie było sensu robić przygotowań, załatwiliśmy jedynie prawdopodobnie potrzebne wizy, z których indyjska i tak uległa przedawnieniu, gdy byliśmy w Nepalu i wyrabialiśmy ją po drodze jeszcze raz.

Jaki jest Nepal?

PG – Nepal jest rewelacyjny! Mieliśmy tam być tylko przejazdem, ale zakochaliśmy się w nim i zostaliśmy tam siedem tygodni.

DG – Jest brudny, chory, ale jest bardzo przyjemny. Ludzie tam są inni niż my, są spontaniczni, weseli, uśmiechnięci, dlatego miło się z nimi obcuje.

Wszystko, co robią, robią z uśmiechem na ustach – nawet, gdy chcą wydusić z ciebie ostatni grosz.

Co poza podróżami i fotografią Was interesuje? Ja nie potrafię oddzielić jednego od drugiego patrząc na Wasze zdjęcia.

DG – Wszystko, co związane z architekturą czy zabytkami bardzo szybko nas nudzi. Szerokim łukiem omijamy miejsca określane w przewodnikach jako „warte zobaczenia”. My zwiedzamy będąc w tłumie tubylców, poznając ich zwyczaje i kulturę „od środka”. Nie interesują nas świątynie tylko to, jak ludzie tam żyją. Wolimy pobyć z nim, najeść się i wypić piwo niż stać półtorej godziny do jakiejś świątyni.

Skoro mówimy o jedzeniu- czy po powrocie z takiej podróży serwujecie rodzinie regionalne potrawy np. indyjskie potrawy? Czy wciąż żyjecie tamtym biegiem czasu, kulturą?

DG – Jedzenie to niesamowita sprawa, bo w Indiach praktycznie w każdym mieście zmienia się menu. Wiadomo, że nie można przywieźć tego wszystkiego ze sobą, nie zapakujesz jedzenia do plecaka, ale możesz zabrać przyprawy. I tak, serwowaliśmy rodzinie różne przysmaki – oni się zachwycali, a dla nas były przeciętne „ach, trochę nam nie wyszło”, bo wiedzieliśmy jak może to naprawde smakować. Poza tym jedzenie u nas odbywa się w naprawdę sterylnych warunkach. To, co pozostaje po takiej podróży, to szacunek do miejsca z jakiego się pochodzi.
PG – Doceniasz ciepłą wodę, kuchenkę gazową, pralkę, czyste prześcieradła… Coś niesamowitego, jak powrót z zupełnie innego świata.

indie2 

Czy zabieracie ze sobą pamiątki dla siebie, dla rodziny? Czy wystarczają zdjęcia, których macie całe tomy?

DG – Chcielibyśmy przywozić pamiątki, ale nie jesteśmy w stanie przez ograniczenia bagażowe. Wszystko trzeba nosić na plecach, więc nie jest to komfortowe. Gdybym była w stanie nosić zamiast jednego- cztery takie plecaki, to podejrzewam, że wykupiłabym połowę mijanych kramów. Tylko raz wysłaliśmy paczkę z Nepalu, ale nie był to udany pomysł, bo kilka rzeczy rozkradziono.

PG – Nie były to przedmioty o dużej wartości, jakieś zapaliczki, korale- drobne pamiątki, ale jest trochę przykro. Wiadomo, inaczej jest, gdy jedziesz autokarem i możesz kupować, co chcesz, bo jest na to miejsce i nie musisz targać tego ze sobą w każde miejsce, w jakie się udajesz. Noszenie bagażu na plecach przez tyle czasu naprawdę daje w kość.

Poznaliście, tradycję, kulturę, kuchnię a język?

DG – W Indiach jednym z języków urzędowych jest angielski, więc tam nie było problemu. Na Ukrainie i w Rosji język jest podobny do naszego, ewentualnie można gestykulować. Pierwszą barierę językową spotkaliśmy w Chinach i robiliśmy z siebie błaznów. Mieliśmy mini słowniczek w przewodniku, więc pokazywaliśmy palcem o co nam chodzi, albo przez 15 minut rysowaliśmy szlaczki – tak było na przykład na dworcu, gdzie masę czasu spędziłam na rysowaniu kilku wyrazów, a pani w okienku po pokazaniu mojej „twórczości” pyta, czy mówię po angielsku… Powiedzmy, że straciliśmy w ten sposób dużo czasu.

PG – Gdy jesteś w obcym kraju i nie masz wyjścia, jak tylko w jakiś sposób się porozumieć, to zawsze znajdziesz sposób. Przecież nie siądziesz i nie zaczniesz płakać, tylko szukasz rozwiązania.

Najdziwniejsze przygody, jakie spotkały Was w trasie?

PG – Dużo ich! Zaletą naszą jest to, że dość gładko wchodzimy w inną kulturę, więc po jakimś czasie nic już nie dziwi. Im głębiej jedziesz w Rosję, Chiny, Tybet i na końcu w Indie tym jest dziwniej. Szokujące jest, gdy zjawiasz się tam prosto z Polski, np. wysiadając z samolotu, my docieraliśmy tam powoli... Jeśli chodzi o przygody to w Chinach złapałem złodzieja, który ukradł mi aparat z torby. Było to dziwne wrażenie, gdy w tłumie tarmoszę jakiegoś Chińczyka i wyrywając aparat krzyczę na niego, a jego rodacy patrzą na mnie złowrogo. Bałem się bariery językowej na komisariacie, więc dałem spokój, odzyskałem aparat i to wystarczyło.

DG – Manakamana! Nepalskie miejsce kultu, gdzie zwierzęta oddaje się w ofierze, a właściwie ich głowy… Widok jest obrzydliwy: najpierw odcinają głowy, później naznaczają się ich krwią, maczają stopy w krwi. Wszystko to w podzięce np. za spełnione życzenie. Później to zwierzę jest konsumowane…

Kiedy zaczęliście podróż?

DG: Cała ta wyprawa była czymś w rodzaju podróży poślubnej, w którą zainwestowaliśmy wszystkie pieniądze ze ślubu i te wcześniej odłożone. Podróżowaliśmy póki nie wyczerpaliśmy finansów. Dopiero po powrocie zaczęliśmy zastanawiać się, jak żyć dalej. Sama podróż miała trwać pół roku, ale tak się złożyło, że było to 9 miesięcy: najpierw objechaliśmy autostopem Irlandię i Szkocję, co trwało 2 miesiące, wróciliśmy do Polski na kilkanaście dni i znów ruszyliśmy w drogę – przez Ukrainę, Rosję, Chiny, Tybet, Nepal do Indii. Wszystko to trwało rok.

Czy finansowo ciężko jest zorganizować taką dłuższą podróż nie korzystając z biur podróży?

P G: W naszym wypadku wyglądało to tak: wyjechaliśmy na jakiś czas do Irlandii do pracy i  wszystkie oszczędności odkładaliśmy na podróż. Po upływie pół roku rzuciliśmy swoje prace i ruszyliśmy w podróż. Zaczęliśmy od zwiedzenia niemal całej Irlandii, czego chyba żaden Polak nie robił (śmiech).
DG: Dniówka podróżowania np. po Indiach jest niewielka, to są śmieszne pieniądze w porównaniu ceną życia w Polsce. Większym wydatkiem jest podróż

do danego miejsca z Polski, bo sam przelot do takich miejsc jak Azja jest dość drogi. Chyba, że ktoś ma czas i wybiera formę, jaką wybraliśmy my.
PG: Wydaje się abstrakcją przeżyć miesiąc, ciągle podróżując i zwiedzając, za tysiąc złotych, a to jest możliwe w Azji. Natomiast sam bilet na samolot kosztuje ok. 2500zł, i to trzeba go rezerwować z dużym wyprzedzeniem, żeby kupić go w takiej cenie.  

indie3
Czym najdziwniejszym podróżowaliście? Macie za sobą długą drogę, więc i możliwości spore.

DG: Hmm, w rowerowej rikszy napędzanej siłą mięśni - chłopiec ważący ok. 40kg ciągnął nas i nasze bagaże w ogóle nie pokazując po sobie zmęczenia! W mojej skali był to wielki wyczyn.
PG: Na słoniu, chociaż to akurat była krótka podróż.

Na słoniu?!

PG: Tak, to była lokalna atrakcja w Nepalu - kąpaliśmy słonia w dniu Bożego Narodzenia.
DG: To taka uciecha dla turysty. Rano zgłaszasz w hotelu, że tego dnia chcesz wykąpać słonia i oni to organizują: recepcjonista dzwoni po swojego kolegę, który przychodzi ze słoniem i zaczyna się zabawa. Ty myjesz słonia, on dwa razy ochlapuje cię wodą i płacisz za to. Przy tej okazji spadłam z tego słonia, a na mnie spadł nasz kumpel Greg, który waży chyba ze sto kilo. Zapamiętam tę kąpiel do końca życia, bo myślałam, że się uduszę pod jego ciężarem i pod wodą.

Dobrze, że to nie był słoń!

DG: Dokładnie! Chociaż słoń jest tak wyszkolony, że nie ma obaw o uszkodzenie człowieka podczas kąpieli. On się przechyla na obie strony na tyle, że masz z tego frajdę. Ale sam jest jak maszyna - dokładnie zaplanowana godzina zabawy, a potem wychodzi z wody i idzie do domu. W nagrodę dostaje kilka bananów.

PG: Dodam, że kąpaliśmy najszybszego słonia, który kilka dni później wygrał wyścig słoni. Słonie są bardzo mądrymi zwierzętami, mogą być doskonale wyszkolone i widzieliśmy takie, które potrafiły nawet grać w piłkę nożną. Mamy zdjęcia z takiego meczu, który odbywał się podczas Festiwalu Słoni w Chitwan, w którym uczestniczyliśmy.

Dorota, przywiozłaś ze sobą sari?

DG: Nie, bo uważam, że białe kobiety wyglądają w sari OKROPNIE. Sztucznie i nienaturalnie. Natomiast lubię chińskie ciuchy, ale nie te sprzedawane na każdym rogu ulicy. Tylko prawdziwe, tradycyjne ubrania, które naprawdę dużo kosztują.


PG: Tylko raz dopadł nas szał zakupów - kiedy wysyłaliśmy paczkę z Nepalu. Wtedy kupowaliśmy dosłownie wszystko, co wpadło nam w ręce. Paczka, gdy ją nadawaliśmy ważyła 15 kg. Ale już później ograniczaliśmy się z zakupami, żeby nie nosić niepotrzebnych i zbędnych rzeczy ze sobą.

I tak chyba największą pamiątką są tomy niesamowitych i pięknych zdjęć?

DG: To prawda. Niejednokrotnie robiliśmy zdjęcia małym Hindusom, którzy byli zachwyceni pozowaniem i oglądaniem siebie na podglądzie, jak wygląda dzieciak zamknięty w małym „pudełeczku”.
PG: Dopiero teraz, przeglądając albumy przypominamy sobie mnóstwo zadziwiających sytuacji, niesamowitych przygód i zdarzeń. Jest też wiele z nich nieuwiecznionych na zdjęciach, a zaskakujących, jak np. zwykłe wyjście do kina.

DG: Przed seansem usłyszeliśmy głośny huk, wszyscy wstali ze swoich miejsc. Myśleliśmy, że to napad i trzeba się ewakuować, a okazało się, że to hymn Indii grany przed każdym seansem, który z szacunkiem trzeba wysłuchać do końca. Dopiero później zaczyna się film, w którym przy odrobinie szczęścia możesz się zobaczyć z racji tego, że jeśli jesteś obcokrajowcem, a najwięcej jest ich w Bombaju, to niemal na każdym rogu jesteś nękany, żeby jechać na plan filmowy jako statysta. Nie wiem, ile za to płacą, bo się nie skusiliśmy, pewnie niewielkie pieniądze, ale przygoda jest.

Po tym wszystkim, co zwiedziliście, co przeżyliście - czy fascynacja Indiami pozostała?

DG: Dzięki Indiom Piotrek wrócił do domu (śmiech).
PG: Ja już miałem trochę dosyć, byłem zmęczony tą podróżą.

DG: Wiesz, są miejsca na świecie, w których po pewnym czasie włącza się taki totalny „tumiwisizm”, bo ci ludzie i ich mentalność, osobowość są nie do przełknięcia dla nas, przyzwyczajonych do życia w społeczeństwie, gdzie od małego uczy się nas, że wszyscy jesteśmy równi, powinniśmy być dla siebie mili, uprzejmi i traktować się na wzajem z pełnym szacunkiem. Tam o szacunku musisz zapomnieć i wyluzować się zupełnie.

PG: Ludzie zakochują się w Indiach, w tych kolorach, egzotyce, skrajnościach… Ja jestem zakochany w tym kraju, Dorota podobnie, ale po pewnym czasie przebywania tam zaczyna cię męczyć świadomość, że masz swój dom, wygodę i cywilizację i że pora wracać do tego, co znasz, do czego jesteś przyzwyczajony. Zabierasz ze sobą nowe wrażenia, kilka pomysłów na ciekawe dania, czy choćby zwykłą hinduską herbatę, czyli czaj: czarna herbata, imbir i inne przyprawy, zalewane mlekiem i gotowane kilka minut, na koniec odcedzane i słodzone. Całkiem smaczne.
DG: Ja nie przepadam za tą herbatą, ale to jest nic w porównaniu z herbatą w wydaniu tybetańskim, czyli posolonej i wzbogaconej mlekiem z masła jaka, które ma właściwości wzmacniające, więc jest pożądane przy różnych chorobach. To rodzaj mlecznej, okropnie słonej herbaty, sprzedawanej w termosach. My nie daliśmy rady jej pić, wymiękliśmy po kilku łykach.

Co Was zaskoczyło podczas tej podróży?

PG: Przyjaźń okazywana bardzo wylewnie pomiędzy mężczyznami, która jest zupełnie naturalna np. w Nepalu – ciągle się obejmują, całują w policzek, spacerują trzymając za ręce. Taka sytuacja nikogo nie dziwi, jest tam zupełnie naturalna.

A kobiety?

DG: Kobiet raczej nie widać w życiu publicznym, one spędzają czas w swoim kręgu, np. piorąc w rzekach czy gotując. Wracając do zaskakujących rzeczy: mnie zadziwił problem „choroby wysokościowej” i trudności z oddychaniem w Himalajach. Przed wyjazdem pociągiem w góry, dali nam do podpisania oświadczenie, że wsiadamy do niego na własną odpowiedzialność. Z każdym mijanym metrem było gorzej. Po dotarciu do Lhasy, pokonanie 2 pięter w hostelu, które wydaje się prozaiczne, trwało 15 minut. Dwa stopnie – chwila odpoczynku – kolejne dwa stopnie - odpoczynek. Ciężkie chwile!

Nie pokusiliście się o najwyższe szczyty?

PG: Dotarliśmy do bazy wypadowej pod Mount Everestem - jest tam klasztor, w którym można się zatrzymać. I chociaż droga z klasztoru do bazy jest świetna i wydaje się łatwa, bo idziesz sobie normalną prostą dróżką, po której jeżdżą samochody, to wysokość na jakiej się znajdujesz jest powalająca! Dosłownie kilka kroków i łapiesz bezdech. Czułem się jakbym przez 3 dni chodził po największych górach, a to były zaledwie dwie godziny marszu przystępną trasą. Więc może następnym razem wejdziemy wyżej.

Gdzie jeszcze nie byliście?

DG: Jest wiele takich miejsc, nawet w samej Europie.
PG: Nigdy nie byliśmy w Afryce i Ameryce Południowej. To takie nasze marzenie, które mamy nadzieję, kiedyś się spełni.

A najbliższe plany i pomysły na kolejne podróże?


PG: Teraz planujemy wyjazd do Hiszpanii i Portugalii i wydaje się to całkiem realne do realizacji w przyszłym roku. Tym razem chcemy jechać samochodem, bo tak jest wygodniej dla dziecka. Z dalszych miejsc marzy nam się Boliwia i Peru, ale z tym musimy jeszcze poczekać jakiś czas. Przynajmniej do czasu aż nasza mała pociecha ciutkę podrośnie.

I tego Wam życzę - aby nigdy nie zabrakło Wam planów i marzeń, które warto realizować.

indie4