Książka, o której będzie mowa, wydana została po raz pierwszy już pięć lat temu. To  „Pokalanie”, Piotra Czerwińskiego. Książek takich, jeżeli chodzi o konwencję i tematykę, było już wiele. Nie ma tu odkryć- ani jeżeli chodzi o samą historię, ani o styl i język. Sporo wulgaryzmów (dla mnie nie jest to chwyt reklamowy, a chwyt literacki i zamierzona stylizacja). Dziennikarz pisze trochę o życiu swojego środowiska, ale przede wszystkim o całym swoim pokoleniu, urodzonym w Polsce w latach 70-tych. Pokoleniu, które nie przeżyło wojen, ani żadnych spektakularnych wydarzeń, na których mogłoby zbudować swój światopogląd. Książka wciąga przede wszystkim dlatego, że ciekawią nas dalsze losy bohatera. To książka emocjonująca. Jest tu buta, innym razem zagubienie i osamotnienie. Cynizm przeciwstawiony ideałom. Wszystko suto zakropione alkoholem. Mamy tu niespełnione miłości, mamy i wyobcowanie. Dziś i wczoraj przeplatają się, a jutro jest niepewne. Nie zgodzę się ze słowami reklamującymi książkę- jakoby Czerwiński, był drugim Markiem Hłaską. Nie jest to też dla mnie: „nowa polska proza”. Jednak polecić mogę tę pozycję dla czytelników pamiętających stan wojenny, festiwale w Jarocinie, szał na glany. Po prostu - dobrze się czyta.